Port de Talmont

Aan de monding van de smalle beek die de weiden van Pré des Chartreux passeert, kruipt de kleine vissershaven van Talmont in de bescherming die wordt geboden door het rotsachtige schiereiland Talmont.

De bastide van Talmont werd in 1284 gesticht door Edward I, koning van Engeland en hertog van Aquitaine, op een klein voorgebergte dat uitsteekt in de monding van de Gironde, tussen Talmont Bay en Anse du Caillaud. Door gebruik te maken van een strategische ligging is het een formidabel bolwerk, omringd door wallen en uitgerust met een “fort chasteau”, dat met name wordt weergegeven op een gravure van Chastillon (1604). De haven van Talmont was verre van zo belangrijk als die van Royan, maar was in die tijd vooral een vissershaven, maar ook een handelshaven, die betrekkingen onderhield met Nieuw-Frankrijk. De muren van bepaalde huizen, herbouwd na de bezetting van de stad door de Spanjaarden in 1652, getuigen van deze uitwisselingen: veel ervan zijn gemaakt van ballaststenen, aan boord van schepen uit Noord-Europa of de Nieuwe Wereld meegenomen om de huizen in stand te houden. de rest van hun beursgang, en vervolgens gelost bij aankomst in de haven, waar de inwoners ze opnieuw gebruiken.
In 1630 was kardinaal Richelieu van plan de haven uit te breiden en een kanaal Seudre-Gironde te graven tussen de haven van Ribérou, in zijn baronie van Saujon, en Anse du Caillaud. Dit project, dat tijdens het Ancien Régime vele malen werd genoemd, werd uiteindelijk nooit uitgevoerd.
In 1697 wordt op de kaart van Claude Masse getiteld "de la coste de Saintonge" het dorp Méché aangegeven, net als de schelphoorns van "None" en "Venet" (les Vergnes), aangegeven door zeeankers die een goede ankerplaats voor boten specificeren.
In het midden van de 19e eeuw werd die van Talmont, net als veel kleine havens in de omgeving (port des Monards, Port-Maubert, enz.), gemoderniseerd en kreeg hij zijn huidige configuratie.
De haven van Talmont, zeer bescheiden, heeft zijn 19e-eeuwse configuratie behouden. Geen kranen of olietanks, maar een eenvoudig kanaal van zo'n 200 meter, waar een vloot van zo'n twintig vissersboten (skiffs, draadboten etc.) gestationeerd is.
Tot 1982 gingen we op steurvissen (in Saintongeais en Occitaans creac genoemd), wat een kaviaar opleverde die zeer gewaardeerd werd door amateurs, zelfs vergeleken met de kaviaar die in Iran of de Sovjet-Unie werd geproduceerd. Overbevissing kreeg echter de overhand en het vissen op steur is nu verboden. Tegenwoordig vissen we vooral op magere vis, lamprei of pibale, paling met een zeer fijne smaak. Omdat dit gerecht steeds zeldzamer wordt, is het over het algemeen erg duur.