Slættaratindur

De hoogste berg van de Faeröer. De inspanning om het te beklimmen is zeker de moeite waard, ook al is er niet veel te zien in de mist, behalve de paal die de top markeert en beschutte zitplaatsen. Als de zon schijnt, kunnen de eilanden volledig over het hoofd worden gezien - werd mij verteld. Iedereen die de beklimming aandurft, moet vastberaden zijn, vrij van duizeligheid, redelijk volhardend en flexibel in het kiezen van het optimale pad. Het pad wordt steeds steiler en rotsachtiger, maar vlakt halverwege weer af. Bij dichte mist op grotere hoogte kan het snel onduidelijk worden waar je heen moet. Tegen het einde wordt het behoorlijk steil en afhankelijk van de route die je kiest, moet je een stukje klimmen. Het is het beste om vlak voor de top aan de noordkant te blijven om een goede weg naar de top te vinden.
Eenmaal op de top is er een groot, vlak plateau waarop je even kunt uitrusten en genieten van de ongelooflijke stilte.

Sensationeel uitzicht bij goed zicht. Maar de Slättaratindur is bijna constant in de mist, omdat de natte lucht ver van de zee moet stijgen. Daarbij koelt de lucht af. De vuistregel is 1°C voor elke 100 meter hoogte. Hierdoor condenseert het vocht in de lucht en ontstaan er wolken.

Prachtig uitzicht bij mooi weer, beklimming deels glad (wandelschoenen verplicht)